Ótrúlegt en satt, en það átti sér stað skemmtilegt atvik í lífefnafræði í dag. Eftir hlé kemur kennarinn inn og segist hafa fundið síma frammi og spyr hvort að einhver hér kannist við að hafa týnt síma. Svo var ekki og heldur kennsla því áfram.

Hörður kennari er að tala um einstaklega skemmtilegt og spennandi efni þegar allt í einu… ,,Lífið er yndislegt, ó sjáðu…“ . Algjör þögn tekur við og Hörður starir á borðið og tekur svo upp bleikan blikkandi síma.

,,Halló? Já, þessi sími er hérna í Valsheimilinu. Ég fann hann á gólfinu. Já, bless.“

Eftir atvik þetta heldur tíminn áfram en… ekki lengi því söngurinn um lífið yndislega glymur við aftur og svarar Hörður því í annað sinn.

,,Halló? Já, síminn er hérna uppi í salnum. Komdu bara upp.“

Upp koma tvær, heldur vandræðalegur stúlkur. Önnur stoppar snarlega þegar hún áttar sig á að ca. 100 manns horfa á þær stöllur og glotta. Hin heldur áfram inn, eldrauð í framan með útréttar hendur. Hörður er ekkert að hafa fyrir því að ganga á móti henni heldur lætur hana ganga fram fyrir allan hópinn og standa í birtunni frá öðrum skjávarpanum þar sem stúlkan andvarpar og segir, ,,ó jesús, þetta er gaman… hehe…“. Eftir að hafa endurheimt vininn bleika hleypur hún út.

Lífefnafræðatíminn heldur áfram og ég er ekki frá því að ég sakni þess þegar lífið var yndislegt.