Ég man glöggt eftir því að í grunnskóla voru haldnar brunaæfingar. Allir krakkarnir sátu í tíma og, allt í einu, glumdi í bjöllunni og allir þustu út. Ég man einnig hvað ég var orðin pirruð á þessu þegar maður hljóp út í kulda og krap þó allir vissu að það væri bara verið að athuga hvort þetta virkaði. Þessi pirringur hefur greinilega haft þau áhrif á mig að ég læt ekki gabbast svo auðveldlega (eða myndi einfaldlega brenna inni ef ekki væri um gabb að ræða).

Í dag sat ég í stól fyrir framan tölvuna í vinnunni og var í Minesweeper (já, ég veit hvernig þetta kemur út, en sagan er bara svo lýsandi fyrir leti mína að ég verð að segja hana, þó ég eigi í hættu á uppsögn!). Í miðjum leik byrjar eitthvað klingur og ég verð pirruð. Mér dettur  þó ekki í hug að standa upp! Eftir ca. mínútu gefst ég upp, loka Minesweeper og labba inn í herbergi yfirmannsins og spyr hvort þetta sé brunabjallan.  Já, svarar hann að bragði og útskýrir fyrir mér að þetta komi stundum fyrir vegna slýpibekkja hinum megin í húsinu og að það hljóti einhver að athuga hvort það sé nokkuð eldur og ef svo er, þá verðum við látin vita. ,,Ok“, svara ég og sest aftur, rosalega pirruð út í sjálfa mig fyrir að hafa virkilega LOKAÐ Minesweeper! Látin vita? Er það ekki tilgangur brunabjölluna; að láta okkur vita að það sé kviknað í???

Það sem ég er að reyna að koma tilskila með þessari sögu (og þá meina ég annað en að ég er löt og, að því er virðist miðað við viðbrögð mín, heimsk!) er að skólar ættu ekki að nota brunabjölluna svona ítrekað í kvalarþorsta sínum. Það hætta allir að taka mark á þessari bjöllu og hún verður eins og hvert annað lag í útvarpinu!

P.S. Ég ætti kannski líka að taka það fram að þetta var ekki einhverjum slípibekk að kenna. Samstarfskona okkar kveikti í brauði í brauðristinni! Hver veit, það hefði getað farið illa!